بزرگنمايي:

آریا جوان - فیلم نیوز / شامگاه روز دوشنبه 22 بهمن، در مراسم اختتامیه جشنواره چهل‌وسوم فیلم فجر، با شیندن نام برگزیدگان سیمرغ، روی سر همه‌مان شاخ درآمد. در بسیاری از رشته‌ها اصلی سیمرغ در دست افرادی قرار گرفت که از میان نامزدها حتی به عنوان آخرین گزینه هم نمی‌توانستیم انتخاب‌شان کنیم چه برسد به اینکه بخواهیم آنها را سیمرغ‌به‌دست روی سن ببینیم. با پایان مراسم اختتامیه سوال همه این بود که آیا داورها واقعا همان فیلم‌هایی را که اهالی رسانه و مردم دیده‌اند تماشا کرده‌اند و به این گزینه‌ها رسیده‌اند؟ چون حتی با قرعه‌کشی هم احتمال رسیدن به گزینه‌هایی تا این‌ حد بی‌ربط نسبت به پیش‌بینی جمعی وجود نداشت. چه‌طور ممکن است فیلمی مثل «زیبا صدایم کن»، به عنوان بهترین فیلم یک جشنواره معرفی شود اما حتی در یک رشته دیگر هم شایسته دریافت سیمرغ نشده باشد؟ یعنی از نظر داورهای جشنواره، این فیلم نه در زمینه کارگردانی، نه فیلمنامه، نه بازیگری و نه هیچ رشته دیگری موفق ظاهر نشده اما یک‌مرتبه شایسته عنوان بهترین فیلم شده است؟ داوری دور از ذهن و بی‌‌منطق داورهای جشنواره چهل‌وسوم برای همیشه در تاریخ سینمای ایران ثبت می‌شود.
مراسم اختتامیه چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر، دوشنبه 22 بهمن در کاخ جشنواره برگزار شد. داوری آثار بخصوص در بخش بهترین بازیگر زن و مرد، همه را در بهت فرو برد. بعد از پایان مراسم، واکنش‌های زیادی نسبت به این انتخاب‌های عجیب منتشر شده است. داوری داوران ابهاماتی دارد که نمی‌توان نادیده گرفت.
یک) فیلم «زیبا صدایم کن» به کارگردانی رسول صدرعاملی در طول جشنواره از سوی اهالی رسانه به عنوان یکی از خوش‌ساخت‌ترین و موفق‌ترین فیلم‌ها شناخته شد و همه منتظر بودند علاوه بر سایر بخش‌ها، فیلمنامه، کارگردانی و بازی امین حیایی و ژولیت رضاعی توسط داورها دیده شود، اما در کمال تعجب در هیچ‌یک از این بخش‌ها شایسته شناخته نشد. نکته مهم اینکه با وجود نادیده گرفته شدن این فیلم در تمامی بخش‌ها، نامش به عنوان بهترین فیلم جشنواره معرفی شد. مهمترین سوال اینجاست که اگر فیلم از هیچ جنبه‌ای لایق دریافت جایزه نبوده، چطور عنوان بهترین فیلم جشنواره به آن اطلاق شده است؟ مگر بهترین فیلم، فیلمی نیست که داوران آن را از جنبه‌های مختلف شایسته تقدیر تشخیص داده باشند؟
زیبا صدایم کن فقط در رشته بهترین فیلم برنده جایزه شد
دو) بعد از اکران دو فیلم «رها» و «زیبا صدایم کن» تا آخرین روز جشنواره، اکثر منتقدان و اهالی رسانه معتقد بودند سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد یا در دستان شهاب حسینی قرار خواهد گرفت یا امین حیایی. یعنی هیچ فیلم دیگری در بخش مسابقه نبود که بعد از تماشای آن به این نتیجه برسیم که بازیگر دیگری ممکن است روی دست اینها بیاید. بازی شهاب حسینی و امین حیایی در این دو فیلم به قدری چشمگیر بود که نمی‌توانستیم فکرش را بکنیم که توسط هیئت داوران دیده نشود. درست است که با حذف بهرام رادان و عدم جایگزینی بازیگر دیگری در جمع داوران، می‌توانستیم پیش‌بینی کنیم مشکلاتی ایجاد خواهد شد اما در نه در این حد که بازی هیچ‌کدام از آنها دیده نشود و سیمرغ در دستان بازیگرانی قرار بگیرد که خوش‌بینانه‌ترین حالت ممکن درباره‌شان می‌توان گفت که در آثار دیگرشان موفق‌تر ظاهر شده بودند. تنها اتفاق مثبت این بود که مصطفی زمانی سیمرغش را با حسن پورشیرازی برای نقش درخشانش در «پیر پسر»، سیمرغی مشترک اعلام کرد تا اوضاع کمی سروسامان پیدا کند.
بازی مریلا زارعی را همه پسندیدند جز هیات داوران

سه ) از میان بازیگران نقش اصلی زن، چشم امید همه به مریلا زارعی و رویا افشار بود. در پیش‌بینی‌های بعدی هم دست‌کم نام ژولیت رضاعی و شمیلا شیرزاد قرار می‌گرفت. با این حال در کمال تعجب سیمرغ در دستان نامزدی قرار گرفت که در هیچ‌یک از پیش‌بینی‌ها جایی نداشت. درباره نقش مکمل زن هم وضعیت به همین صورت بود. غزل شاکری و ساره بیات، اولین گزینه‌ها برای دریافت سیمرغ بودند و برای بهاره کیان‌افشار هم پیش‌بینی‌هایی می‌شد اما سیمرغ در این رشته هم به یکی از دورترین گزینه‌ها رسید.
چهار) نکته عجیب ماجرا اینجا بود که محمدرضا شهیدی‌فر هنگام اعلام برنده سیمرغ وقتی هیجان حاضرین در مراسم را پس از اعلام نام شهاب حسینی و امین حیایی دید، اعلام کرد که همه به خاطر گذشته این افراد علاقه‌مند به برنده شدن‌شان هستند و باید بازی آنها را در فیلم‌های جشنواره قضاوت کنند. درحالی که این شور و هیاهو دقیقا به خاطر همین نقش‌های اخیر این بازیگران بود و هیچ‌کس کاری به گذشته آنها نداشت. نکته عجیب‌تر اینکه پس از پایان مراسم، مجری شبکه نمایش خدارا شکر کرد که هیچ‌کس دست خالی از مراسم بیرون نرفت. واقعا اعتبار مهمترین رویداد سینمایی ایران به این است که دل همه را به دست بیاورد؟ در این صورت چه الزامی برای برگزاری جشنواره بود؟ از همان اول سیمرغ‌ها را بین همه تخس می‌کردند و قال قضیه را می‌کندند.