بزرگنمايي:
آریا جوان - شاید باور نکنید اما کانگوروها سه واژن دارند. این آناتومی عجیب چه دلیلی دارد؟ راز بقای نسل در محیط خشن استرالیا را در این مطلب جذاب بخوانید.
کانگوروها موجودات شگفت‌انگیزی هستند، از شیوه منحصربه‌فرد پریدنشان گرفته تا استفاده از دمشان به عنوان یک پای پنجم، چیزهای عجیبی در مورد آنها شنیده می‌شود. اما آیا می‌دانستید که کانگوروهای ماده یک ویژگی خارق‌العاده دیگر هم دارند که شاید باورتان نشود؟ آنها در هنگام زایمان، نه یک یا دو، بلکه سه واژن دارند. بله، درست شنیدید، سه واژن! اما چرا این موجودات کیسه‌دار این آناتومی غیرمعمول را دارند؟ با ما همراه باشید تا به این راز جذاب پی ببریم.
راز سه گانه: چرا کانگوروهای ماده واژن سه دهانه دارند؟
شاید در نگاه اول عجیب به نظر برسد، اما کانگوروهای ماده به طور معمول دو واژن جانبی دارند. واژن سوم که در وسط قرار گرفته، تنها در زمان زایمان فعال می‌شود. اما دلیل این ساختار پیچیده چیست؟
یکی از محتمل‌ترین توضیحات برای این آناتومی منحصربه‌فرد، سازگاری با محیط بی‌رحم استرالیا است. داشتن دو واژن و دو رحم به کانگوروهای ماده (و به طور کلی تمام کیسه‌داران) این امکان را می‌دهد که در هر زمان، چندین فرزند در مراحل مختلف رشد داشته باشند. دکتر مارسی لاگزدون، دانشیار دانشکده دامپزشکی دانشگاه ایالتی واشنگتن، در مصاحبه با لایو ساینس می‌گوید:
آنها می‌توانند یک جویی (بچه کانگورو) داشته باشند که هنوز به آنها وابسته است اما از کیسه خارج شده است. همچنین می‌توانند یک جویی در کیسه داشته باشند و یک جنین دیگر نیز در رحم آنها در حالت تعلیق رشد منتظر شروع تکامل باشد.
بچه کانگوروی تازه متولد شده بسیار نارس است و برای رشد و نمو کامل به مدت طولانی در کیسه مادر به شیر خوردن نیاز دارد تا برای دنیای بیرون آماده شود. کلی فورستر، دانشجوی دکترای دانشگاه آلبرتا که در مطالعات مربوط به تولیدمثل کانگوروها مشارکت داشته است، به لایو ساینس می‌گوید: در 10 ماه اول، آنها از اسکلت‌های صورتی و لاغر به نوزادان کرکی و بامزه‌ای که در عکس‌ها می‌بینید تبدیل می‌شوند. و سپس در هشت ماه آخر، آنها را «جوان در حال حرکت» می‌نامید، جایی که آنها به داخل و خارج کیسه می‌روند و یاد می‌گیرند که بپرند، اما هنوز خیلی دست و پا چلفتی هستند و نمی‌توانند دمای بدن خود را تنظیم کنند؛ بنابراین، 18 ماه از زندگی آنها به شدت به مادر وابسته است.
شیردهی طولانی مدت در کیسه، انرژی بسیار زیادی را از مادر کانگورو می‌گیرد. دکتر لاگزدون می‌گوید: شیردهی بسیار، بسیار پرهزینه است. اغلب، شیردهی پرهزینه‌تر از بارداری است. هنگامی که این حیوانات در شرایط خشکسالی قرار می‌گیرند، اغلب نمی‌توانند غذای کافی برای ادامه شیردهی به دست آورند و در نتیجه، جویی داخل کیسه می‌میرد. برای انتقال ژن‌های خود به نسل بعدی، آنها باید هرچه سریع‌تر جویی دیگری تولید کنند.
بارداری همزمان با شیردهی: یک ترفند بیولوژیکی هوشمندانه
خوشبختانه، بارداری و شیردهی چرخه فحلی یا تولیدمثلی کانگورو را متوقف نمی‌کند. در هر زمان در طول چرخه فحلی، اسپرم کانگوروی نر می‌تواند از طریق یکی از دو واژن جانبی حرکت کرده و تخمک را بارور کند. این تخمک در هر یک از دو رحم که در آن لحظه استفاده نمی‌شود، کاشته می‌شود. (اگرچه بسیاری از کیسه‌داران دیگر دارای آلت تناسلی دو شاخه برای کمک به ارسال اسپرم از طریق هر دو واژن هستند، اما کانگوروها فقط یک آلت تناسلی دارند.)
اما اگر قبلا یک جویی در کیسه وجود داشته باشد، مشکلی پیش می‌آید: «آن جویی به مدت 18 ماه به کیسه نیاز دارد، اما به گفته فورستر، تخمک از زمان لقاح تا تولد حدود 30 روز طول می‌کشد.» بنابراین، بدن کانگورو رشد تخمک را متوقف می‌کند. فورستر می‌گوید: «اگر آنها منتظر شرایط بهینه یا شاید بیرون آمدن فرزندشان باشند، آن تخمک بارور شده فقط منتظر می‌ماند.»
تولد از راه سوم: نقش واژن مرکزی
هنگامی که جویی به طور کامل رشد کرد و آماده تولد شد، از طریق یک دهانه جدید خارج می‌شود. دکتر لاگزدون می‌گوید:
واژن مرکزی تا زمانی که یک کیسه‌دار ماده برای اولین بار باردار نشود، به طور کامل به دهانه بیرونی متصل نمی‌شود. سپس متصل و باز می‌شود و این راه خروج آنها است.
آناتومی عجیب کانگوروها ممکن است دلیلی برای اندازه کوچک فرزندان آنها نیز باشد. از طریق یک اتفاق تکاملی، دو مجرای ادراری کانگوروی ماده از فضاهای بین سه واژن عبور می‌کنند. دکتر لاگزدون می‌گوید: اگر بچه‌ها خیلی بزرگتر شوند، به دلیل آن آناتومی عجیب مشکلی پیش خواهد آمد. اگر قرار باشد مجرای ادراری شما نیز در آن قسمت کار کند، محیط مناسبی برای عبور اجسام بزرگ به داخل و خارج نیست.
در نهایت، سیستم تولیدمثل کانگوروها با سه واژن، یک نمونه شگفت‌انگیز از سازگاری با محیط زیست است. این ویژگی منحصربه‌فرد به آنها اجازه می‌دهد تا در شرایط سخت استرالیا، شانس بقای نسل خود را به حداکثر برسانند.