چاپ

آریا جوان - چارسو فرهنگ/ شما از دسته آدم‌های اینترنتی نیستید آقای نصیریان. نمی‌شود اسم و رسم شما را در گوگل سرچ کرد و چند مطلب جداگانه برداشت و از هر کدام چیزی استخراج کرد و به یک متن جدید رسید. می‌شود، اما مزه نمی‌دهد. شما آدم باری‌به‌هرجهتی نیستید برای ما. قرار نیست وقت بی‌حوصلگی و سرشلوغی یاد شما بیفتیم. آدمی که می‌خواهد برای علی نصیریان چیزی بنویسد –و ته دلش کمی هم امیدوار باشد که شاید نوشته به دست او هم برسد– باید بلد باشد این نوشتن را. آدابش را رعایت کند. آداب نوشتن برای علی نصیریان احتمالاً چیزی است شبیه به این.
وقتی از علی نصیریان می‌نویسی، حق خوردن قهوه نداری. برای نوشتن از استاد، برای سپری کردن دست‌کم یک ساعت وقت برای نوشتن چیزی به این درجه از اهمیت، باید چای بغل دستت باشد. حالا نمی‌گویم چای در فنجان‌های کمرباریک قجری. آدم باید واقع‌بین باشد. ما در روزنامه چای را با ماگ می‌خوریم. به هر حال، برای نوشتن از آقای نصیریان، باید چای دَم‌پرت باشد.
اگر مثل من به وقت نوشتن عادت داری موسیقی با هدفون روی گوشت باشد که صدای دیگران را نشنوی، باید موسیقی ایرانی گوش کنی. یک چیز ملایم و بی‌کلام. وقتی چیزی که می‌نویسی ارزش دارد، باید انتخاب‌های درستی داشته باشی. من انتخابم جواد معروفی است. شاید شما انتخاب‌های دیگری داشته باشید. یک صفحه گرامافون قدیمی مثلاً.
و این است آداب نوشتن از علی نصیریان. از بزرگ سینمای ایران که هنوز نفس گرمش پشتوانه سینمای ورشکسته این روزهاست. که اسمش را تریلی نمی‌کشد و بازتماشای فیلم‌ها و آثارش وقت می‌گیرد و لذت بردن از کارهایش آسان‌ترین کار دنیاست. مردی که می‌توانی با تلو تلو خوردن‌هایش به وقت دیدن پسر گم‌شده‌اش یوسف، قد یک رودخانه گریه کنی. چشم مایی آقا. برای نوشتن از شما من هنوز خام و کم‌تجربه‌ام. شاید فقط در این حد و اندازه باشم که آداب نوشتن از امثال شما را یاد جوان‌ترها بدهم. چشم مایی.