بزرگنمايي:

آریا جوان - امتداد / حشمت الله فلاحت پیشه، رئیس پیشین کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس دهم و استاد روابط بین‌الملل دانشگاه علامه طباطبایی در گفتگویی با امتداد، ضمن بررسی ابعاد مسئله خلع سلاح پ‌ک‌ک و تاثیرات این تحرکات در منطقه و بین‌الملل، اظهار داشت: به اعتقاد من، اگر نتیجه بیانیه عبدالله اوجالان، پایان دادن به یک سری خونریزی‌ها و اختلافات منطقه‌ای و ایجادشرایط نهادی عادلانه در ترکیه شود، می‌توان گفت که یک اقدام مثبت محسوب می‌شود. 
نکته اول در این باره، این است که باید دید، آیا اقدام دولت ترکیه، یک اقدام تاکتیکی بوده و یا یک تصمیم راهبردی محسوب می‌شود؟ در گذشته، اقداماتی از این نوع، عمدتا تاکتیکی و مقطعی بوده است. به عنوان نمونه، بعد از سال 2003 میلادی که تغییرات قانون اساسی داخل عراق به سود کردهای این کشور تمام شد، یک سری همکاری‌ها و توافقاتی بین دولت ترکیه و پ‌ک‌ک صورت گرفت ولی، همین که شور و شوق کردهای عراق فروخوابید و به ویژه پس از شکست رفراندوم استقلال کردستان عراق، موجی از دستگیری کردها و بازداشت نمایندگان کرد در مجلس ترکیه توسط دولت اردوغان آغاز شد. 
الان هم، اتفاق رخ داده، این است که این اتفاق، بیشتر تحت تاثیر تحولات سوریه است تا ترکیه. آنکارا، خلع سلاح کامل سوریه را دنبال می‌کند، ولی کردهای سوریه، حاضر نیستند که بدون تضمین‌های قانونی و نهادی و شرکت در پروسه انتقال قدرت، اسلحه را زمین بگذارند. بر همین اساس اما، ترکیه برای اینکه نوعی فشار را بر کردهای روژاوا ایجاد کند، سعی دارد که به بهانه‌های داخلی در این باره پایان بدهد. از طرفی هم، همین مسئله سبب شده تا حدی به اصالت اقدام آنکارا شک ایجاد شود. 
این گام اول، پیش از آنکه گام دولت ترکیه باشد، گام عبدالله اوجالان و پ‌‎ک‌ک است. دولت ترکیه پس از این، مجبور است که برای حفظ این توافق، شرایط را برای حفظ حقوق نهادی و قانون کردها ایجاد کند. موضوعی که معمولا با چالش‌های نژادی در داخل ترکیه مواجه بوده است. 
ترکیه برای اجرای سیاست خلع سلاح کردهای روژاوا، نیازمند سیاست تحدیدسازی جمعیت‌های کرد در شمال سوریه است. چرا که کردها تا زمانی که جایگاه قانونی مشخصی نداشته باشند، خود را خلع سلاح نخواهند کرد. در این موضوع، حتی آمریکایی‌ها نیز تا حد زیادی دغدغه کردها را درک می‌کنند. 
فیدان، وزیر خارجه دولت اردوغان با اظهارات اخیر خود درباره تهران، بیش از هرچیز سعی کرد که یک کار تبلیغاتی صورت داده و با وصل کردن کردهای روژاوا به تهران، واشنگتن را در حمایت از کردها دچار لغزش کند. واقعیت امر این است که تهدید اصلی و عامل نخست چالش‌های درونی سوریه، ترکیه است. 
چرا که ترکیه، سال‌هاست که در میان سه و نیم میلیون مهاجر سوری، سیاست‌های تصفیه نژادی را در پیش گرفته و آموزش زبان ترکی را به جای زبان کردی و عربی دنبال کرده است. آنکارا در این سال‌ها، همچنین پولی را که کشورهای اروپایی، تحت عنوان مقابله مهاجرت سوری‌ها به ترکیه دادند را صرف سیاست‌های تصفیه نژادی و ترک‌سازی هرچه بیشتر جمعیت سوریه کرده است. 
از طرفی هم، ترکیه همواره سعی کرده مشکلات داخلی خود را به کشورهای دیگر فرافکنی کند. در حال حاضر نیز، ترکیه دارای 12 استان کاملا کردنشین با جمعیتی بیش از 25 میلیون نفر بوده که همین حالا، بسیاری از حقوق قانون اساسی کردها را در این مناطق رعایت نمی‌کند. اما در چنین شرایطی، شاهد آن هستیم که کشورهایی به مانند ایران را متهم می‌کند. من معتقدم که روش‌های فیدان، یک روش‌‍‌های نخ‌نما و اشتباه است. 
خود کردهای ترکیه می‌دانند؛ بخش عمده‌ای از داعشی‌هایی که در کوبانی جنابت کردند، داعش‌هایی بودند که از مرز ترکیه و وارد خاک سوریه شدند و این، یک لکه ننگ تاریخی برای ترک‌ها به حساب می‌آید. اتفاقا، یکی از دلایلی که کردهای روژاوا، اسلحه بر زمین نمی‌گذارند به دلیل نگرانی است که نسبت به سیاست‌های تصفیه نژادی دارند.