بزرگنمايي:

آریا جوان - خبرآنلاین / احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب نوشت: این روزها برخی از فعالان سیاسی در داخل کشور می‌پندارند که هر چه واژه‌های گزنده‌تر و تلخ‌تر و نیش‌دارتری به کار گیرند، "پیشگام‌تر" به حساب می‌آیند و نزد مردم محبوبتر می‌شوند!
احمد زیدآبادی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب، با انتشار یادداشتی در کانال تلگرامی خودش با عنوان «مسابقه الفاظ تند» نوشت:
این روزها برخی از فعالان سیاسی در داخل کشور به جای ارائۀ تحلیل و چشم‌انداز، گویی با هم مسابقۀ به کارگیری الفاظ تند گذاشته‌اند!
ظاهراً می‌پندارند که هر چه واژه‌های گزنده‌تر و تلخ‌تر و نیش‌دارتری به کار گیرند، "پیشگام‌تر" به حساب می‌آیند و نزد مردم محبوبتر می‌شوند!
به کارگیری این نوع ادبیات به نظرم هم نوعی "تلبیس" است و هم فرهنگ عمومی و مدنی را آلوده می‌کند.
انتقاد زیدآبادی از وزیر علوم: روند انتصاب روسای دانشگاه ها از از هفت‌خان رستم هم دشوارتر است!
"تلبیس" است چون نوعی هنرنمایی و دانش‌نمایی کاذب است. به واقع فقدان آگاهی و پختگی لازم، در زیر واژه‌های تند و تیز پنهان می‌شود. این شیوه‌ای تکراری در تاریخ سیاسی ایران معاصر است، بخصوص در دوران مشروطه و جنبش ملی شدن صنعت نفت و انقلاب 57 که فرهنگ عمومی را آلود و به افراط و خشونت کشاند.
در دهۀ اول انقلاب، در یکی از دانشکده‌ها استادی بود که به جای درس دادن، به برخی مدیران آن دوره متلک می‌انداخت. چون این کار تازگی داشت، دانشجویان جدیدالورود را خوش می‌آمد و به همین جهت کلاس‌هایش شلوغ شد. چندی گذشت و متلک‌پرانی استاد عادی و تکراری شد و دانشجویان از او طلب ارائۀ درس کردند.
استاد می‌کوشید تا به نوعی از درس دادن فرار کند و به همان متلک‌پرانی ادامه دهد، اما چون متلک‌های او دیگر جذابیتش را از دست داده بود، دانشجویان خطاب به او گفتند؛ جناب استاد! اینها را چندین و چند بار شنیدیم و خیلی هم از شما ممنون! ولی درس چه می‌شود؟ چیزی هم در بارۀ موضوع اصلی که برای آن استخدام شده‌اید بفرمایید! بدین ترتیب استاد ناچار به تدریس شد و با ارائۀ درس، تازه دانشجویان متوجه شدند که آن همه پناه بردن به طعنه و کنایه و متلک به مدیران وقت، برای پوشاندن عدم تسلط استاد به درس و ضعف مفرط او در این زمینه بوده است! این بود که کلاس‌هایش خلوت و خالی شد!
بازار