آریا جوان - در یک کشف پیشگامانه‌ی باستان‌شناسی در غار وَنگارد در منطقۀ جبل‌الطارق، از یک محوطه‌ی 65000 ساله قیرسازی که توسط نئاندرتال‌ها ساخته شده، پرده‌برداری شده است.
به گزارش فرادید، در یک کشف پیشگامانه‌ی باستان‌شناسی در غار وَنگارد، بخشی از مجموعه غار گورهام در جبل‌الطارق، از یک محوطه‌ی 65000 ساله قیرسازی که توسط نئاندرتال‌ها ساخته شده، پرده‌برداری شده است. 
باستان‌شناسان در این مکان یک ساختار اشتعال یا کوره‌ی به دقت مهندسی‌شده برای تولید قیر از گیاهان رزینی مانند سیستوس را کشف کرده‌اند. قیر یک چسب حیاتی بوده و به نئاندرتال‌ها کمک می‌کرده ابزارهای سنگی را به دسته‌های چوبی بچسبانند. این نوآوری قدیمی‌تر از تکنیک‌های مشابهی است که بیش از 20000 سال پیش توسط انسان‌های خردمند به وجود آمدند. 
رخنمون باستان‌شناسی غار که لایه‌های مختلف آن مربوط به دوره‌های مختلف سکونت در غار هستند. در لایۀ مربوط به دورۀ سکونت نئاندرتال‌ها، بقایای رسوبات کورۀ ساخت قیر کشف شده است

این کوره که یک «گودال گرد» به عرض نزدیک به 22 سانتی‌متر و عمق 9 سانتی‌متر توصیف شده، دیوارهای عمودی برش‌خورده و دو گودال کوتاه دارد که به سمت بیرون امتداد یافته‌اند. محققان معتقدند این طرح به نئاندرتال‌ها اجازه کنترل جریان هوا و دما را می‌داده که یک نیاز حیاتی برای تولید قیر با اکسیژن کم است. 
تجزیه و تحلیل‌های ژئوشیمیایی و میکروسکوپی رسوبات حاصل از این کوره، منجر به کشف ترکیباتی مانند لِوُگلوکوزان و رتین شده که طی احتراق گیاهان رزینی تشکیل می‌شوند. تجزیه و تحلیل زغال چوب نیز نشان داده که بیشتر مواد سوزانده‌شده از گیاه سیستوس با حداقل استفاده از چوب مخروطیان هستند. این فرآیند سوزاندن کنترل‌شده با نتایج باستان‌شناسی تجربی همسو است و ثابت می‌کند نئاندرتال‌ها به تولید موثر قیر دست یافته بودند. 

محققان برای تأیید یافته‌هایشان، فرآیند تولید قیر را با استفاده از ابزارها و مواد در دسترس نئاندرتال‌ها، تکرار کردند. آن‌ها با حرارت دادن برگهای سیستوس در محیطی بسته و کم‌اکسیژن، با موفقیت قیر تولید کردند. این فرآیند به کنترل دقیق دما، حدود 300 درجه فارنهایت (150 درجه سانتیگراد) و مدیریت دقیق آتش با استفاده از شاخه‌های نازک نیاز داشت. 
دکتر لوئیس اوچاندو، نویسنده اصلی، توضیح داد که آزمایش‌های آن‌ها تلاش مشترک احتمالی برای انجام این کار را نشان داد: «همکاران ما دریافتند مدیریت آتش و استخراج قیر نیازمند همکاری دو نفر است.» این کار گروهی نشان می‌دهد نئاندرتال‌ها نه تنها بر مهندسی تسلط داشتند، بلکه مهارت‌های اجتماعی و همکاری پیشرفته‌ای هم داشته‌اند.
وجود این سازه‌ی قیرساز در غار ونگارد (محوطه‌ای که بخشی از مجموعه غار گورهام ثبت‌شده در یونسکو را شکل می‌دهد) گواه توانایی نئاندرتال‌ها در تطبیق محیط با نیازهای تکنولوژیکی است. 
این مطالعه تأیید کرد پیچیدگی شناختی و فرهنگی نئاندرتال‌ها بسیار فراتر از فرضیات قبلی ما است. از سازه‌های دقیق مهندسی‌شده تا تکنیک‌های پیچیده مدیریت آتش، دستاوردهای آن‌ها معرف گونه‌ای از انسان است که از نوآوری برای بقا و ساخت ابزار استفاده کرده است.