بزرگنمايي:

آریا جوان - روابط زناشویی و جایگاه زنان در مصر باستان ترکیبی از آزادی و محدودیت بود؛ از محرومیت دختران از آموزش خواندن و نوشتن گرفته تا اجازه خیانت به همسر تحت شرایط خاص. شواهد تاریخی تصویری پیچیده از زندگی زنان در این تمدن ارائه می‌دهد.

یافته‌ها نشان می‌دهند که عشق در مصر باستان تاثیر عمیقی بر زندگی افراد داشت با این حال هنوز مشخص نیست که ازدواج‌های عاشقانه در آن دوران چقدر رایج بوده‌ یا اینکه ازدواج‌ها بر پایه نیازها و قراردادهای اجتماعی شکل می‌گرفتند.
در پاپیروس باستانی چستربیتی مردی عاشق پیشه با لحنی سرشار از دلتنگی نوشته است: «هفت روز است که معشوقم را ندیده‌ام. این جدایی مرا بیمار کرده و تنها دیدن او می‌تواند درمانم کند.»
شواهد نشان می‌دهد که در مصر باستان، دختران معمولا از 14 سالگی یعنی پس از رسیدن به بلوغ ازدواج می‌کردند. اما مردان تا 20 سالگی منتظر می‌ماندند تا بتوانند شغل و جایگاهی پیدا کرده و هزینه‌های زندگی را تامین کنند. در متنی قدیمی از آن دوران توصیه شده است: «اگر توان مالی داری، خانه‌ای بنا کن، همسری اختیار کن تا صاحب پسر شوید.»
در مصر باستان، رابطه جنسی نقش مهمی در پایداری زندگی زناشویی داشت. اگر مشکلی در این زمینه پیش می‌آمد، مردان می‌توانستند از توصیه‌های قدیمی استفاده کنند.
در مصر باستان، مردان می‌توانستند معشوقه داشته باشند، اما به هیچ وجه نباید به سراغ زنان شوهردار می‌رفتند. علاقه به عشق و ماجراجویی در روابط شخصی در آن دوران رایج بود و حتی از مکان‌هایی به نام «خانه‌های نوشیدنی» یاد شده که به نظر می‌رسد محلی برای این نوع روابط بوده‌اند. با این حال، کاهنان به شدت هشدار می‌دادند: «هرکس با زن شوهردار رابطه داشته باشد، به سختی مجازات خواهد شد.»
زنان نیز آزادی‌هایی داشتند که در بسیاری از تمدن‌های دیگر دیده نمی‌شد. آن‌ها می‌توانستند در صورت تمایل به روابط جدید، با اطلاع دادن به همسرشان و پرداخت جبران مالی، این کار را انجام دهند. زنان مصری از حقوقی مانند مالکیت اموال، حق طلاق و حتی نوشتن وصیت‌نامه برخوردار بودند. برخی از آن‌ها حتی به مقام‌های بزرگی مثل «ملکه-فرعون» دست یافتند و نقش‌های مهمی در جامعه ایفا کردند.
با وجود آزادی‌های نسبی زنان در مصر باستان، محدودیت‌هایی هم برای آنها وجود داشت. دختران اجازه نداشتند خواندن و نوشتن بیاموزند و بیشتر در نقش‌های پایین‌تر اجتماعی قرار می‌گرفتند. در یکی از متون قدیمی، نویسنده زنان را به گردابی تشبیه کرده که غیرقابل پیش‌بینی است.