بزرگنمايي:

آریا جوان - خراسان / در ماه‌های اخیر، دولت پزشکیان با فشارهای رسانه‌ای کم‌سابقه‌ای از سوی دو گروه سیاسی مواجه بوده است؛ اصلاح‌طلبان رادیکال که او را به عدم استقلال در تصمیم‌گیری متهم می‌کنند و اصولگرایان تندرو که از او انتظار دارند سیاست‌هایی برخلاف وعده‌های انتخاباتی‌اش را اجرا کند. این فشارهای رسانه‌ای در شرایطی ادامه دارد که رئیس‌جمهور در دوران تبلیغات انتخاباتی بارها بر اجرای سیاست‌های ابلاغی رهبر انقلاب تأکید کرده بود و مردم نیز بر همین اساس به او رأی دادند. اما اکنون شاهد حملات دوگانه‌ای هستیم که از سوی هر دو جناح سیاسی متوجه دولت است. این تناقض از کجا نشئت می‌گیرد و اهداف پشت پرده این جریان‌سازی‌ها چیست؟
دولت را از مردم جدا نکنید!
عباس عبدی، فعال سیاسی اصلاح‌طلب، اخیراً در یادداشتی تند در روزنامه اعتماد نوشت: «دولت بدون امر سیاسی قادر به انجام هیچ کاری نیست. پزشکیان بیش از آن که نماینده و رئیس‌جمهوری از سوی اکثریت مردم باشد، رئیس‌جمهور نظام بوده است.» این سخنان که تلویحاً رئیس‌جمهور را به نادیده گرفتن خواست مردم متهم می‌کند، از سوی دیگر متناقض با واقعیت انتخاباتی است که در آن پزشکیان صراحتاً از برنامه‌های خود و هماهنگی با سیاست‌های کلان کشور سخن گفته بود.
پرسشی که باید از اصلاح‌طلبان رادیکال پرسید این است که آیا آنان انتخابات را به رسمیت می‌شناسند یا خیر؟ اگر انتخابات را قبول دارند، باید بپذیرند که مردم با وعده اجرای سیاست‌های ابلاغی به پزشکیان رأی دادند. پس این فشارهای رسانه‌ای سنگین علیه رئیس‌جمهور به چه منظوری صورت می‌گیرد؟ آیا هدف، وادار کردن دولت به اتخاذ سیاست‌های خارج از چارچوب مورد نظر اصلاح‌طلبان است؟
نکته جالب اینجاست که در ایام انتخابات، اصلاح‌طلبان از بیم روی کار آمدن یک دولت اصولگرا، ترجیح دادند تا در برابر وعده محوری پزشکیان سکوت کرده و از حمله به پزشکیان پرهیز کنند، اما اکنون که او بر سر کار آمده، انتقادات رادیکال علیه او را شدت بخشیده‌اند.
بازار
انتظار بیجا ممنوع!
در طرف دیگر، اصولگرایان رادیکال نیز بیکار ننشسته‌اند. برخی از چهره‌های شاخص این جریان با انتقادات تند از دولت، خواستار اجرای سیاست‌هایی شده‌اند که رئیس‌جمهور به صراحت در دوران انتخابات با آن‌ها مخالفت کرده بود. دو نمونه بارز این مطالبات، بحث حجاب و فیلترینگ گسترده است. پزشکیان در دوران تبلیغات انتخاباتی، موضعی شفاف در خصوص این مسائل اتخاذ کرد و اعلام داشت که به خواست عمومی مردم در این حوزه‌ها احترام می‌گذارد. اما اکنون برخی اصولگرایان تندرو انتظار دارند که او برخلاف مواضع انتخاباتی‌اش، سیاست‌های سخت‌گیرانه‌تری را در پیش بگیرد. این رفتار نشان می‌دهد که برای این گروه، اصل ماجرا نه پایبندی به اصول، بلکه اعمال فشار سیاسی برای کنترل دولت است.
دولت در میانه جنگ رسانه‌ای
در چنین شرایطی، دولت پزشکیان در میانه یک نبرد رسانه‌ای سنگین قرار گرفته است. از یک‌سو، اصلاح‌طلبان تندرو او را به نمایندگی از نظام متهم می‌کنند و از سوی دیگر، اصولگرایان رادیکال، او را به عدم اجرای سیاست‌های انقباضی مورد نظر خود سرزنش می‌کنند. این فشارهای رسانه‌ای نه تنها فضای سیاسی کشور را متشنج می‌کند، بلکه موجب می‌شود دولت تمرکز لازم برای اجرای برنامه‌های کلان خود را از دست بدهد.
دولت‌های پیشین نیز همواره با انتقادات سیاسی مواجه بوده‌اند، اما نکته قابل توجه در مورد دولت پزشکیان این است که هم‌زمان از دو سوی مخالف هدف هجمه قرار گرفته است. این وضعیت، نشان‌دهنده یک بحران در فضای سیاسی کشور است که در آن، جناح‌های سیاسی به‌جای ارائه راهکارهای سازنده، صرفاً به دنبال سهم‌خواهی و تحمیل سیاست‌های خود بر دولت هستند.
چه کسانی از این وضعیت سود می‌برند؟
در فضای سیاسی پرتنش کنونی، باید پرسید که چه کسانی از تحت فشار قرار دادن دولت سود می‌برند؟ آیا این هجمه‌ها واقعاً برای اصلاح امور کشور است یا هدف دیگری را دنبال می‌کند؟
اصلاح‌طلبان رادیکال: به‌دنبال القای این گزاره هستند که پزشکیان نماینده واقعی مردم نیست و باید به سیاست‌های آن‌ها نزدیک‌تر شود. این در حالی است که در انتخابات، مردم به مواضع پزشکیان رأی دادند، نه به برنامه‌های اصلاح‌طلبان رادیکال.
اصولگرایان تندرو: می‌خواهند با فشار رسانه‌ای، دولت را وادار به اجرای سیاست‌هایی کنند که در دوران انتخابات، رئیس‌جمهور به صراحت با آن‌ها مخالفت کرده بود. در واقع، آنان به‌دنبال تحمیل اراده خود بر دولت هستند.
این بازی رسانه‌ای، بیش از آن که به نفع کشور باشد، موجب ایجاد بی‌ثباتی، کاهش اعتماد عمومی به سیاست‌ورزی و تضعیف اعتبار انتخابات به‌عنوان سازوکار مشروع تعیین سرنوشت کشور می‌شود. هنگامی که مردم مشاهده می‌کنند که رئیس‌جمهور منتخب شان، پس از پیروزی، درگیر فشارهای سیاسی و رسانه‌ای جناح‌های مختلف شده و به جای اجرای وعده‌هایش، با چالش‌های تحمیلی مواجه می‌شود، اعتمادشان به فرایند انتخاباتی به‌شدت آسیب می‌بیند. این روند، به‌تدریج جامعه را نسبت به کارآمدی صندوق رأی دلسرد کرده و مشارکت سیاسی را کاهش می‌دهد. اگر جناح‌های سیاسی واقعاً دغدغه پیشرفت کشور را دارند، باید به‌جای فشار رسانه‌ای، راهکارهای عملیاتی ارائه دهند و اجازه دهند دولت در چارچوب وعده‌های انتخاباتی خود، برنامه‌هایش را اجرایی کند.
دست از سر دولت بردارید!
دولت پزشکیان با رأی مردم انتخاب شده و مشروعیت خود را از صندوق‌های رأی گرفته است. هرچند نقد سیاست‌های دولت امری طبیعی و ضروری در یک جامعه پویا است، اما نقد باید بر اساس واقعیت‌ها و در راستای بهبود شرایط کشور باشد، نه اینکه به ابزاری برای امتیازگیری سیاسی تبدیل شود.
اصلاح‌طلبان رادیکال باید بپذیرند که پزشکیان رئیس‌جمهور کل کشور است و بر اساس سیاست‌هایی که در انتخابات وعده داده بود، حرکت می‌کند. اصولگرایان رادیکال نیز باید درک کنند که نمی‌توانند از او انتظار داشته باشند خلاف وعده‌های انتخاباتی‌اش عمل کند.
زمان آن رسیده که گروه‌های سیاسی دست از سر رئیس‌جمهور بردارند و اجازه دهند دولت در مسیر خود حرکت کند. سیاست‌ورزی مبتنی بر فشار رسانه‌ای و جنجال‌آفرینی، نه کمکی به مردم می‌کند و نه موجب بهبود شرایط کشور خواهد شد. اگر خواهان اصلاح واقعی هستیم، باید به رئیس‌جمهور منتخب فرصت دهیم تا برنامه‌هایش را اجرا کند، نه اینکه او را در میانه یک جنگ رسانه‌ای بی‌پایان گرفتار کنیم.